عطش سیراب می شد از لب تو ...

وَیلَکُم ! اُسقوا هذا الرَضیع ، أما تَرَونَهُ کَیفَ یَتَلَظی عَطشا مِن غَیرِ ذَنبٍ اُتاهُ إلَیکُم

                                           گلویت را شبـــى ترسیــــم کردم
                                                          و جاى تیـــــر را ترمیــم کردم
                                           کشیــــــدم لحظــــه خندیــدنت را
                                                          محبت را به خود تفهیم کردم
                                           زمـــــــان خفتن و بیـــــدارى‏ام را
                                                           به وقت چشم تو تنظیم کردم
                                           گرفته جرعه‏اى از چشم مستت
                                                           میان تشنگان تقسیـــــم کردم
                                          نشستم پاى درس حنجــر تـــــــو
                                                          سپس بر اهل دل تعلیم کردم
                                          همه آنچــــه ندارم را در آن شب
                                                          به پیــــش پاى تو تقدیـم کردم